Info!

Przepraszam, że nie dodaję rozdziałów, ale mam za niedługo konkurs i próbne egzaminy przy okazji, więc muszę trochę przysiąść i się pouczyć. Myślę, że bloga wznowię dopiero po świętach. Przepraszam.

Rozdział 7

Chciałam wstać i udać się w stronę domu, ale Grzesiek mi to uniemożliwił, zachłannie wpijając się moje usta. Zamknął mnie w swoim szczelnym uścisku. Kiedy mnie puścił, dotknął mojego policzka opuszkami palców i utkwił wzrok w moich oczach. Promiennie się uśmiechnęłam, co zaowocowało iskierkami w jego patrzałkach.

- Chyba nie muszę już nic mówić. – powiedział.

- Teraz już nie. – tym razem to ja musnęłam jego usta, stając na palcach. Nasze „zajęcie” przerwał Ferens, który nadszedł całkiem niespodziewanie.

- Oj... – zmieszał się. – Nie chciałem wam przeszkadzać, ale idziecie na górę? – wskazał kciukiem na swój dom.

- Tak, idziemy. – zerknęliśmy na siebie ukradkiem i poszliśmy za Wojtkiem.

    Do końca imprezy nie wspominaliśmy o tej sytuacji. Wymienialiśmy tylko między sobą ukradkowe spojrzenia i nikłe uśmiechy. Bliżej poznałam Monikę i Hanię. Muszę powiedzieć, że były niezwykle sympatyczne. Wymieniłam zdania na temat rozegrania razem z Gumą, na co miałam ochotę od dłuższego czasu i posłuchałam zwierzeń nietrzeźwych kolegów Wojtka. Było już grubo po drugiej w nocy i stwierdziliśmy z Grześkiem, że musimy wracać. Wychodziłam z podziwu, patrząc na Boćka, który przy swoich kolegach prawie nie tknął alkoholu. Prawdziwy sportowiec. W milczeniu doszliśmy do mieszkania. Całe przyjęcie zastanawiałam się, co będzie, jak wrócimy. Cieszyłam się, że odeszliśmy od wszelkich komentarzy na temat naszego pocałunku.

- Idziesz spać? – zadał mi pytanie, kiedy przebrana w pidżamę chodziłam po mieszkaniu, nie mogąc zebrać wszystkich swoich rzeczy.

- Tak, a ty? – „kleiliśmy” rozmowę.

- Nie wiem, to zależy od ciebie. Możemy coś pooglądać, posiedzieć sobie… - mówił. Roześmiałam się.

- Grzesiek, dochodzi trzecia! Jak ty jutro wstaniesz na trening?

- Może masz rację… Dostanę całusa na dobranoc? – poprosił z miną rozżalonego dziecka.

- Naturalnie. – podeszłam do niego i wspięłam się na palce. Chciałam trafić w policzek, ale Bociek obrócił twarz i pocałowałam go w usta. Niewinny buziak, przerodził się w namiętny pocałunek. Poczułam, jak jego ręce wędrują na moją talię. Objęłam go za szyję i tak oto wyglądało nasze pożegnanie przed snem…

Dwa dni później…

    Siedziałam na trybunach, w koszulce ZAKSY, niestety mojej meczowej, ale Grzesiek obiecał mi, że za parę dni załatwi mi swoją. Kędzierzynianie mieli rozegrać dzisiaj mecz z Czarnymi Radom. Oczywiście byli faworytami, ale nigdy nie byłam do końca przekonana kto wygra. Przekonałam się o tym na samych meczach ME. Siatkarze wyszli na boisko i zaczęli się rozgrzewać. Śledziłam wzrokiem Grześka, który też odnalazł mnie w tłumie kibiców i wesoło się uśmiechnął. Miał jakiś problem z plecami, więc w pierwszej szóstce wyszedł Dominik Witczak. Wkrótce mecz się zaczął. Cały czas było widać stanowczą dominację ZAKSY. Kombinacyjne rozegrania Zagumnego i techniczne ataki Dominika znacznie poprawiły jakość spotkania. Podopieczni Świderskiego wygrali 3:0. Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Zeszłam z trybun w okolice szatni i czekałam na Boćka. Jako ostatni wyłonił się zza drzwi.

- Cześć Miedziana. – szepnął, całując mnie w czoło (jakieś nowe zwyczaje).

- Grzesiu, wiem, że bolą cię, plecy i trudno ci się schylać, ale od kiedy całujesz mnie w głowę, co? – roześmiałam się i stanęłam na krześle, przez co byłam od niego wyższa o klika centymetrów.

- Rozwiązałaś problem. – powiedział i mnie objął, po czym zachłannie wpił się w moje usta. Całowaliśmy się, dopóki na korytarz nie wypadła cała zgraja zawodników, którzy momentalnie zaczęli gwizdać. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Zważając na ból w kostce, ostrożnie zeszłam z krzesła i za rękę wyszliśmy z hali.

Wróciliśmy do domu i zajęliśmy się swoimi sprawami. Wkrótce odezwał się mój telefon. Odebrałam. To, czego dowiedziałam się w ciągu kilku sekund rozłożyło mnie na łopatki. Rzuciłam telefon na łóżko, a po chwili osunęłam się po ścianie i zaczęłam płakać. Piotrek trafił do grona aniołków. Pomimo naszych starań nie udało się chłopca uratować. Nie mogłam się opanować. Ukryłam twarz w dłoniach i wylewałam łzy nad jego nieszczęsnym losem. Wtedy do pokoju wszedł Grzesiek, którego kompletnie zignorowałam.

- Nala, co jest? – przytulił mnie, dziwiąc się nad czym tak rozpaczam.

- Pamiętasz tego chłopca, dla którego organizowaliśmy mecz charytatywny? – spytałam.

- Jasne. – odparł. – Czy on… - dodał po chwili, a ja przytaknęłam i znowu zaczęłam łkać. Wtuliłam się w Grześka i tak siedzieliśmy kilkanaście minut. Stwierdziłam, że muszę zacząć normalnie funkcjonować. Bociek zaofiarował mi swoją pomoc i zrobił kolację. Wzięłam gorący prysznic i usiadłam na krześle w kuchni, po czym utkwiłam wzrok w bezlistnym drzewie za oknem.

- Zjesz coś? – usłyszałam zmartwiony głos Grześka.

- Mogę zjeść. – wychrypiałam pociągając nosem. – Kiedy masz kolejny mecz? – spytałam, chcąc zejść na inne tematy.

- Kolejny będzie z Olsztynem za tydzień. Druga kolejka, a potem Super puchar.

- Będziesz grał?

- Jeśli Świder mi pozwoli… - uśmiechnął się nikle. – Wyjdziemy wieczorem na spacer? Jest ciepło. – zaproponował.

- W sumie, to bardzo chętnie… - powiedziałam i zabrałam się do konsumowania mojej porcji. Za godzinę byłam gotowa do wyjścia. Widziałam, jak Bociek stara się odciągnąć moje myśli od śmierci Piotrusia, co było dla mnie bardzo pomocne.

Grudzień...

    Zbliżały się święta, a razem z nimi nieunikniony wyjazd Grześka do rodziny. Zaczęłam wynajmować mieszkanie. Całkiem ładne, jasne, przytulne na obrzeżach  miasta, jednak nie daleko osiedla, na którym mieszkał Bociek. Pozbierałam się po śmierci Piotrka i zaczęłam żyć dalej. Na szczęście Maciek nie uprzykrzał mi życia, chociaż cały czas miałam nieprzyjemną świadomość jego bliskości. Ponieważ było mi smutno samej w mieszkaniu, kupiłam psa. Zazwyczaj, w malutkich mieszkankach ludzie mają yorki i spaniele. Ja znalazłam malamuta askalańskiego. Na razie był szczeniakiem, ale za kilkanaście miesięcy stanie się olbrzymią bestią. Mojego pupila nazwałam Frodo, jako wielbicielka Władcy Pierścieni. Po dwóch tygodniach załatwiania spraw związanych z moim miejscem zamieszkania, w końcu mogłam odpocząć. Moja kostka powoli wracała do zdrowia i powoli zaczynałam chodzić na siłownie, a później normalnie trenować. Bliżej zakumplowałam się z koleżanką z uczelni. Przynajmniej miałam z kim pogadać o babskich sprawach, a nie tylko o dobrym rozegraniu.


    Pewnego dnia umówiłam się z Tośką. Miała do mnie przyjść i przenocować, bo w mieszkaniu miała remont i malowaną sypialnię. Usłyszałam dzwonek. Wyszłam z pokoju i otworzyłam drzwi... Poczułam jak serce przestaje mi bić...

 
Przepraszam, że tak późno, ale dużo nauki mi się nazbierało :)

Rozdział 6

- Nala, co tak stoisz? – powiedział Maciek i podszedł mnie przytulić. Bez słowa protestu podeszłam i zrobiłam to samo, chociaż jego dotyk niemiłosiernie mnie palił. Usiedliśmy w salonie. Przybliżyłam się do Grześka i siedziałam ze spuszczoną głową. Zastanawiałam się, co mam teraz zrobić. Mam uciec? Po raz drugi? Nie! Przecież tego nie zrobię. Za dużo osiągnęłam, żeby się teraz wycofać. Z kontuzji wyleczę się za jakiś czas i będę znowu grać, znajdę mieszkanie i wyprowadzę się stąd. Wtedy dopiero będę bezpieczna. Będę studiować, grać i zarabiać. Maciek udawał niewiniątko, jednak jego wzrok prześwietlał mnie w całości. Patrzył się na mnie, tak jak wtedy. Nie mogłam znieść tego uczucia.

- Wyjdę się przejść, zaraz wracam. – powiedziałam i wstałam.

- Jest już późno, gdzie ty się wybierasz? – zaprotestował Maciek i pociągnął mnie na z powrotem na siedzenie.

- Nie jestem małą dziewczynką. – mruknęłam.

- Fakt, nie masz szesnastu lat, może nikt cię nie dopadnie. – powiedział, a ja zrobiłam się blada jak trup. Pamiętał, bo w sumie tego nie dało się zapomnieć. Grzesiek przyglądał się naszej wymianie zdań, zdziwiony moim zachowaniem. Chyba wyczuł, kim jest Rybicki.

- Ale tak na marginesie, to z Nalą wybieraliśmy się na imprezę do Wojtka. Zostało nam już nie wiele czasu, więc… - zaczął, a ja wypuściłam powietrze z ulgą.

- Jasne, już idę. Miłej zabawy. Pa Nala, do zobaczenia. – powiedział i wyszedł z mieszkania. Bociek zamknął drzwi i wrócił do pokoju. Siedziałam ze wzrokiem wbitym w sufit.

- Nala… - podszedł i po prostu mnie przytulił. Nie protestowałam, bo tego wtedy potrzebowałam. – Nie gadaj, że to on…

- Nie zaprzeczę. – mruknęłam. – Skąd wy się w ogóle znacie?! – spytałam zrozpaczona.

- Długa historia… Poznaliśmy się, jak grałem w kadetach i tak jakoś się skumplowaliśmy.

- Czemu akurat on? – ukryłam twarz w dłoniach. Grzesiek usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem.

- Ze mną ci nic nie grozi. Może zgłosisz to na policję? – oczywiście wybrał najmniej dogodne wyjście z sytuacji.

- Nie Grzesiek. – zaprotestowałam. – Po prostu wyjadę. Znowu, ale nie mam innego wyjścia. Nie chcę narażać ani ciebie, ani siebie samej. Znajdę jakieś mieszkanie, może w Rzeszowie, czy Krakowie. Załapię się do jakiegoś klubu i przetrwam. – powiedziałam.

- Przetrwasz? – zdziwił się. – Ty masz żyć jak człowiek, a nie uciekać i walczyć o przetrwanie! Może on się zmienił… Jeśli cię dotknie, to lepiej, żeby sam się zabił bo prędzej, czy później zrobię to ja.

- Wiem, że mogę na ciebie liczyć, ale tak się nie da! Co ja mam zrobić?! – kręciłam głową ze łzami w oczach.

- Zostań tutaj i staraj się normalnie żyć. – powiedział.

- Może masz rację… - popatrzyłam się na widok za oknem.

- Ja zawsze mam rację. – uśmiechnął się.

- Tym razem… - podkreśliłam pierwsze dwa słowa. – masz. – wstałam z sofy i udałam się do swojego pokoju.

- Co z tą imprezą u Ferensa? – krzyknął z kuchni.

- A to nie był wkręt? – zdziwiłam się.

- Nie. Naprawdę! Chodź ze mną! – prosił, zaglądając do mojego pokoju.

- A nie możesz iść sam? – spytałam. – Wiesz, że utykam… - roześmiał się na moje słowa.

- Mogę cię nosić! – podszedł do łóżka i jakby nigdy nic, podniósł mnie.

- Czy ty aby nie przesadzasz?

- Nie, wcale. To co ubierasz?

- Jeszcze nie powiedziałam czy idę. – stwierdziłam, kiedy postawił mnie na ziemi.

- Ja zdecydowałem i nie wiem jaką ubrać koszulę, więc może się określisz…

- Masz dylematy. – roześmiałam się i zaczęłam szperać w szafie. Bociek wygodnie usadowił się na łóżku i bacznie przyglądał się moim poczynaniom. Wyciągnęłam żółtą sukienkę i czarne baleriny. – Zadowolony? – spytałam.

- Jak najbardziej. Czyli mam wziąć czarną?

- Dokładnie. – uśmiechnęłam się. – A teraz mógłbyś wyjść, bo chcę się przebrać?

- Muszę? – skinął głową, jak małe dziecko.

- Tak, musisz. – uniosłam jedną brew i poczekałam aż wyjdzie i zamknie za sobą drzwi. Założyłam sukienkę i jak się okazało potrzebowałam pomocy Grześka. Oczywiście – zamek.

- Grzesiu! – krzyknęłam i zaczęłam go szukać po mieszkaniu.

- Co? – usłyszałam i zobaczyłam atakującego w ciemnych dżinsach… bez koszulki. Stanął przede mną i się uśmiechnął.

- Ślicznie wyglądasz! Co chciałaś? – nie mogłam wydobyć z siebie głosu. „Zocha, nie gap się na jego klatę! Sama też masz taki kaloryfer.” Podobno gadanie, albo myślenie w stosunku do samej siebie to objawy schizofrenii. Dobra, ogarnęłam się.

- Zapniesz mi zamek? – spytałam. Bociek oczywiście zaangażował się w pomoc bez najmniejszego problemu. Odwróciłam się, a Grzesiu zasunął moją sukienkę. Nie powiem, że czułam się świetnie, ale na wierzchu miałam całe plecy. Mówi się trudno…

- Dziękuję. – powiedziałam cicho i poszłam do łazienki, słysząc za sobą „polecam się na przyszłość”. Chyba jego niedoczekanie. Zrobiłam delikatny makijaż i rozpuściłam włosy. Ubrałam baleriny i wzięłam małą torebkę z komody. Narzuciłam na siebie czarną, skurzaną kurtkę i po dwudziestu minutach byłam gotowa.

- No ślicznie miedziana… - roześmiał się Bociek. Stanął w progu i muszę powiedzieć, że szczęka mi opadła na jego widok. Był ubrany w ciemne jeansy i czarną koszulę, w której rozpiął kilka guzików.

- Ja ci dam miedziana! – uderzyłam go w ramię.

- Rude jest piękne! – tym zdaniem rozłożył mnie na łopatki. Zaczęłam się śmiać, nie mogąc się opanować.

- Chodźmy już. – powiedziałam i wyciągnęłam go z mieszkania.

    
Ponieważ Wojtek mieszkał całkiem niedaleko, zrobiliśmy sobie mały spacerek. Była chłodna noc, a księżyc świecił o wiele jaśniej niż wszystkie lamp na ulicy razem wzięte. Szliśmy w sumie niebezpieczną dzielnicą, ale przy Grześku niczego się nie bałam. Znowu doznałam tego cudownego uczucia… bezpieczeństwa. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Bociek, jak na dżentelmena przystało, otworzył mi drzwi. W progu stanął „gospodarz”.

- Jest i Nala! Miałem nadzieję, że się pojawisz. – uśmiechnął się Wojtek. Przywitaliśmy się z resztą „bandy” i poszliśmy na taras, gdzie skupiła się cała drużyna. Nie obyło się bez pytań o moją kostkę, jednak na wszystkie odpowiadałam zgodnie z prawdą – pozytywnie. Część chłopaków tańczyła ze swoimi żonami i dziewczynami na środku parkietu, niektórzy siedzieli pod ścianami i pogłębiali swój stan nietrzeźwości, a jeszcze inni stali przy barierkach i rozmawiali, najprawdopodobniej o lidze. Dostrzegłam cały zespół ZAKSY, Michała Kubiaka i Damiana Wojtaszka, którzy przyjechali z drużyną na mecz, który miał się odbyć za dwa dni, a gdzieś po ogrodzie kręciły się narzeczona Możdżona i dziewczyna wspomnianego wcześniej Dzika. Grzesiek wybrał wersję numer jeden i od razu porwał mnie do tańca. Nie miałam nic przeciwko, wręcz przeciwnie, cieszyłam się, że trochę skorzystam z jego obecności. Trafiliśmy na tak zwane „przytulanki”. Jak zwał, tak zwał. Powoli kołysaliśmy się w rytm muzyki biegnącej z głośników. Cóż, było całkiem przyjemnie. Przynajmniej nie nadwyrężałam kostki.

- Dobrze, że ze mną poszłaś. – szepnął mi na ucho.

- Też się cieszę.

- Pójdziemy się przejść? – spytał po chwili.

- Jasne. – odpowiedziałam, po czym ruszyliśmy do potężnego ogrodu. Za domem było pełno wysokich krzaków i drzew, więc nikt, ani nic nam nie przeszkadzało. Usiedliśmy sobie na drewnianej huśtawce i kiwaliśmy się bez słowa. Ciszę przerwał Grzesiek.

- Coś ci chyba muszę powiedzieć. – zaczął. Zwróciłam głowę w jego stronę. – Chodzi o to, że…

- Grzesiek, Nala! Chodźcie, bo szampana otwieramy. – krzyknął Wojtek i tak zakończyła się nasza rozmowa.

Zabijecie mnie za końcówkę, wiem :) Co u Was? Zaczynacie jakieś nowe blogi?

Rozdział 5

- Pani Zofio, bardzo mi przykro, ale doszło do zerwania wiązadeł otaczających staw skokowy oraz do uszkodzenia torebki stawowej. Chyba pani rozumie, że to poważna kontuzja i że będzie pani musiała zrobić sobie przerwę w grze… - powiedział, a pod moimi powiekami zebrały się łzy. Grzesiek spuścił głowę i wbił wzrok w szpitalne płytki.

- Rozumiem… - wymruczałam. – Da się jakoś przyspieszyć leczenie? Pan rozumie, ja mam ligę, muszę grać!

- Teraz pani zdrowie jest ważniejsze. Zaraz przyniosę pani wypis. – rzekł, po czym wyszedł.

- I co ja teraz zrobię? – ukryłam twarz w dłoniach i oparłam się o ścianę przylegającą do łóżka. Nie płakałam, nie było sensu.

- Zamieszkasz u mnie… - Bociek nie dawał za wygraną, a ja dalej stawiałam na swoim. W końcu musiałam ulec.

- No dobra, ale tylko na kilka dni. Znajdę mieszkanie, wrócę do gry i wszystko będzie po staremu, jasne? – popatrzyłam na niego błagalnym wzrokiem i dojrzałam w jego oczach wesołe iskierki.

- Proszę podpisać. – do Sali wszedł lekarz i podał mi dokumenty, które podpisałam za jednym zamachem. Ubrałam się i mogliśmy jechać. Wracając do domu, nie odrywałam wzroku od szarego świata za szybą samochodu, co nie umknęło uwadze Grześka.

- O czym myślisz Nalokratesie? – spytał wesoło.

- O niczym, nie zwracaj uwagi, skup się na drodze. – powiedziałam.

- Mam podzielną uwagę. – uśmiechnął się. – To w takim razie co tam jest takiego ciekawego?

- Jestem ciekawa, czy pieniądze dotarły do Piotrka. Czy wszystko z nim w porządku. – co mi szkodziło. Po prostu powiedziałam, co mi leży na sercu.

- Na pewno. Zobaczysz, że wyzdrowieje. – ściągnął rękę ze skrzyni biegów i położył na mojej nodze. Przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz, jednak zmusiłam się do lekkiego uśmiechu. Moja reakcja zdziwiła Grześka, jednak tym razem wiedział czemu się tak zachowuję.

- Mieszkasz sam, czy z kimś? – spytałam, schodząc z niewygodnego dla mnie tematu.

- Mieszkałem kiedyś z kumplem z klubu, ale znalazł sobie dziewczynę i teraz mieszka z nią, a co? Szukasz ochroniarza? – roześmiał się. To mi do głowy nie przyszło. Będę przecież z nim sam, na sam w mieszkaniu! A jeśli okaże się taki jak Maciek? Przełknęłam ślinę i znowu skupiłam się na ponurym krajobrazie za oknem, a pytanie Boćka zostało bez odpowiedzi.
Po godzinie jazdy byliśmy na miejscu. Mieszkanie Grześka było dosyć spore. Miałam własny pokój, z czego bardzo się cieszyłam, obok był pokój Boćka, dalej jasna kuchnia, przestronny salon i łazienka.

- Chcesz zrobić harmonogram korzystania z łazienki? – spytał. Czy on sobie ze mnie żartował.

- Nie trzeba, nie spędzam rano w łazience więcej czasu, niż dziesięć, góra - piętnaście minut. – zaprzeczyłam.

- Co ty?! To Maćkowi z tym dłużej schodziło. – wzdrygnęłam się na dźwięk wypowiedzianego imienia.

- Temu co z nim mieszkałeś? – spytałam.

- Tak. To ty się nie malujesz? – zdziwił się.

- Nie. Jak chcesz, to mogę gotować. I tak mam teraz dużo wolnego przez tą kontuzję, więc mogę się zająć czymś pożytecznym. – powiedziałam, opierając się o kuchenny blat.

- Umiesz gotować!? To świetnie! Koniec z jedzeniem mrożonek! – ucieszył się, a na moje usta wkradł się delikatny uśmiech, co nie umknęło jego uwadze. – Jeśli jeszcze powiesz, że umiesz piec…

- Też umiem. – uśmiechnęłam się, już nieco śmielej.
- Zostajesz u mnie na zawsze. – przytulił mnie, a w moim sercu coś drgnęło. Zaczynałam się cieszyć, że mieszkam z Grześkiem, a nie z nieznaną mi współlokatorką.

    W czasie, kiedy Bociek wyszedł na trening, ja zaczęłam się rozpakowywać. Kulejąc spacerowałam po mieszkaniu, oglądając zdjęcia i różne pamiątki. Na jednej z fotografii rozpoznałam siebie. Siedziałam na plaży przy zachodzie słońca. Zastanawiałam się, skąd to zdjęcie się tutaj wzięło. Widać, że byłam na nim kilka lat młodsza. Odstawiłam je na miejsce i poszłam do kuchni. Zaczęłam robić gulasz po meksykańsku. W całym mieszkaniu unosił się piękny zapach. Wtedy do kuchni wszedł zdumiony Grzesiek.

- Co gotujesz?! – stanął za mną i zerknął na garnek z gulaszem. – Kiedy będzie gotowe? – pojawiło się pytanie ponad – dwudziestoletniego, wyrośniętego dziecka.

- Jak mamusia skończy. – roześmiałam się. – Mam nadzieję, że mnie nie zabijesz, ale wyciągnęłam z szafki to otwarte czerwone wino, bo bez niego by nic nie wyszło. – powiedziałam.

- Ależ skąd. Trzeba było wziąć to francuskie! Stało obok.

- Nie, szkoda marnować, jak to tylko przyprawa. – mruknęłam i zaczęłam „ciachać cebulę”. Tradycyjnie się rozpłakałam, co rozśmieszyło Grześka.

- Umartwiasz się nad losem tej biednej cebulki? – roześmiał się.

- Tak mi jej szkoda. – zironizowałam, ocierając oczy z łez skrawkiem rękawa. Nałożyłam gulasz na talerze i przy dosyć klejącej się rozmowie, zjedliśmy obiad.

- Masz dzisiaj jeszcze trening? – spytałam, siadając z Grześkiem na sofie w salonie.

- Nie. Dzisiaj już mam wolne. – uśmiechnął się.

- To dobrze. – nie wiem dlaczego to powiedziałam. – Skąd masz to zdjęcie? – podałam mu fotografię.

- Wiedziałem, że tobie nic nie umknie. Ty na nim jesteś, to już chyba zauważyłaś, a znalazło się tutaj, bo zostawił je kolega, jak się wyprowadzał.

- To dlaczego tu stoi?

- Miałem je wyrzucić, ale kiedy cię spotkałem, a potem mi uciekłaś, to postawiłem je na honorowym miejscu.

- Kto ci je zostawił? Przecież musiał mnie znać… - zdziwiłam się, jednak naszą rozmowę przerwał dźwięk dzwonka. Grzesiek poszedł otworzyć. Usłyszałam głos osoby, który przyprawił mnie o dreszcz przerażenia. Stanęłam w korytarzu i zobaczyłam go, znowu…

- Nala? – popatrzył na mnie z błyskiem w oku, a ja przylepiłam się plecami do ściany. Nie mogłam uwierzyć w to, że stoi przede mną i patrzy się na mnie człowiek, przed którym próbowałam uciec – na darmo…

Oddaję kolejny rozdział :)

Rozdział 4

    Przez cały kolejny dzień nie mogłam się na niczym skupić. Myślałam o Grześku, o tym jak bardzo go zraniłam, jednak nie wiedziałam, czy coś naprawdę do niego czułam. Nie wiedziałam jak wyglądała miłość, co to za uczucie. Skąd mogłam wiedzieć, czy kolejny mężczyzna nie potraktuje mnie jak szmacianej lalki? – Te przemyślenia nurtowały mnie cały kolejny tydzień. Chodziłam na treningi, gdzie na bieżąco spotykałam się z Grześkiem, udając, że go nie widzę. Widziałam, że przez to nie jest wygodniej ani mi, ani jemu. Cały czas czułam na sobie jego spojrzenie, spojrzenie smutnych, szarych oczu, bez iskierek, które zawsze iskrzyły w jego patrzałkach. Ciężko mi było znieść świadomość, że to wszystko moja wina. Jednak byłam twarda i nie skupiałam się na tym co było. Szłam do przodu i nie patrzyłam w przeszłość. Zostawiłam złe wspomnienia, zostawiłam Gdańsk i stałam się znowu tą przestraszoną myszką, z której przebrania zawsze wyciągał mnie Bociek. W drużynie byłam brana za doświadczoną zawodniczkę, przez co często spotykałam się z dobrymi opiniami ze strony zawodniczek i sztabu szkoleniowego. Moje życie było… zwykłe. Nie miałam problemów, poza dręczącymi mnie myślami z przeszłości i smutnym Grześkiem. Udawało mi się skupiać na teraźniejszości, jednak jeden list mi w tym przeszkodził. List od mojej przyszywanej siostry, z którą wychowywałam się przez dziesięć lat.

Nala Ratuj!
Piotrek jest ciężko chory. Ma białaczkę. Nie mamy pieniędzy, żeby sfinansować leczenie, a przełożona nie chce rozwinąć żadnej akcji. Wiemy, że jesteś w Kędzierzynie świetną siatkarką. Proszę pomóż nam. Boję się, że chłopczyk nie dożyje zimy. Mamy mało czasu, tylko dwa miesiące, a ponad czterdzieści tysięcy do zebrania. Wiem, że potrafisz, że dasz radę, tylko proszę, zrób coś – dla NIEGO!
                                                                                                                                                  Gośka
  
 Czytając ten list, łzy płynęły mi po policzkach. Musiałam szybko zacząć działać. Na koncie miałam tylko cztery tysiące dawnych oszczędności. Byłam gotowa nawet sprzedać mieszkanie, byle uratować mu życie. Zadzwoniłam do dziewczyn z drużyny i poprosiłam, żeby zgodziły się zagrać mecz charytatywny. Oczywiście się zgodziły, czyli połowa sukcesu była już po mojej stronie. Teraz został prezes. Udałam się na halę, a stamtąd do biura.

- Dzień dobry panie prezesie. – przywitałam się, podając dłoń siwemu mężczyźnie.

- Dzień dobry. Z czym przychodzisz Zosia? Dziewczyny coś wspominały o meczu charytatywnym.

- Tak. Właśnie o to chodzi. To znaczy… znam małego chłopca, który ciężko zachorował na białaczkę. – powiedziałam. – Jest z domu dziecka i potrzebuje czterdziestu tysięcy na leczenie. Te pieniądze mogą mu uratować życie. Chciałam pana poprosić o zorganizowanie meczu ZAKSY z naszą drużyną. Jestem pewna, że byłoby wielu chętnych, którzy wsparliby Piotrka. Co pan na to? – spytałam z wątpliwością.

- Jestem jak najbardziej za. To bardzo szczytny cel. Myślę, że ten pomysł wypali i przyniesie chłopcu pomoc. Zajmiemy się tym. Na kiedy potrzebujesz tych pieniędzy?

- Za dwa miesiące trzeba opłacić operację. – powiedziałam.

- Doskonale. W takim razie dziewiąty listopada. – rzekł, zerkając na kalendarz.

- Dziękuję panu! – krzyknęłam i rzuciłam się mężczyźnie na szyję. Prezes zaczął się śmiać i też mnie przytulił. Chyba zdawał sobie sprawę, że bardzo mi zależy na tej akcji.
Wyszłam z gabinetu prezesa i kierowałam się ku wyjściu z hali. Po drodze natknęłam się na Grześka.

- Cześć. – mruknął, patrząc się na mnie swoim pozbawionym radości wzrokiem.

- Hej. – powiedziałam ledwo dosłyszalnie i wyszłam przez główne drzwi zdając sobie sprawę, że każdym słowem tak bardzo go ranię.
   
      Po kilku dniach zaczęły się przygotowania. Do meczu został tydzień. Trenowałyśmy bardzo zawzięcie. Wszystko było zapięte na ostatni guzik. Wysłałam do Gdańska swoje oszczędności, nie patrząc na to, że miałam problem ze spłatą czynszu, który odłożył mi się już z dwóch miesięcy. Poważnie bałam się, że stracę dach nad głową, jednak większy niepokój ogarniał mnie na myśl o zdrowiu i losie Piotrusia. W końcu nadszedł upragniony dzień meczu. Składy zostały wyznaczone. Żeby przyciągnąć większą ilość widzów w drużynie grało czterech siatkarzy i dwie zawodniczki. Okazało się, że plan wypalił. Grałam z Dominikiem Witczakiem na ataku, Możdżonkiem na środku, Piotrkiem Gackiem na Libero, Dianą na pierwszym przyjęciu i Ruciakiem na drugim. Mecz był genialnym widowiskiem. Trybuny były zapełnione niemal do ostatniego miejsca. Jedyne, co mogło mnie martwić, to lekki ból w kostce, który uniemożliwiał mi wysokie rozegrania, jednak i bez tego akcje wyglądały imponująco. Zebraliśmy trzydzieści cztery tysiące. Skąd wziąć jeszcze sześć? Przecież nikt mi nie podaruje. Podjęłam decyzję. Sprzedam mieszkanie i kupię kawalerkę z jednym pokojem, trudno w końcu mi się zwróci i kupię coś większego. Jak pomyślałam, tak zrobiłam, jednak był mały kłopot. Nie mogłam znaleźć mieszkania, które odpowiadałoby moim finansom. Dwie nocy spędziłam u Diany, która cały czas popierała mnie w moich decyzjach. Proponowała mi nawet małą pożyczkę, jednak nie dałam się namówić. Wtedy zaczął się dla mnie ciąg niepożądanych zdarzeń, które całkiem minęły się z moim planem.

    Pewnego dnia grałam na treningu. Bardzo się poświęcałam, wystawiałam z każdej piłki i broniłam co się dało. Dokuczała mi moja kostka, jednak wtedy przesadziłam. Na halę tradycyjnie weszli siatkarze, a ja jak głupia wystawiałam do prawego ataku upadając na wygiętą stopę. Poczułam pulsujący ból w okolicach stawu skokowego i z potwornym jękiem osunęłam się na ziemię. Zaraz pojawiły się przy mnie dziewczyny i on… Bociek, a za nim pół ZAKSY wbiegło na płytę boiska. Leżałam, trzymając się za nogę i zwijając się z bólu. Nie mogłam wytrzymać. Łzy ciekły mi z kącików oczu, kiedy Grzesiek mocno ścisnął mi nogę. Poczułam natychmiastową ulgę. Po chwili pojawili się też fizjoterapeuci. Grzesiek ostrożnie rozsznurowywał mi buta, uważając, żeby nie dotknąć kostki. Robił to z taki skupieniem i delikatnością, że przestałam się bać, że straszliwy ból wróci. Czułam się w jego rękach… bezpieczna?

- Staw skokowy? – spytał trener, stojąc za maserem.

- Pewnie tak. – powiedział. – Chodź, przeniesiemy ją za boisko. – zwrócił się do Boćka i zabrał się do podnoszenia mnie.

- Nie ma takiej potrzeby. – powiedział Grzesiek i wziął mnie na ręce, podnosząc jak piórko.

- Zrobisz sobie coś! Uważaj. – przestraszyłam się, że chłopak nabawi się kontuzji.

- Wolisz, żeby Wojtyński ciągnął cię po boisku? – uśmiechnął się.

- No… nie. – mruknęłam i złapałam się go za szyję. Atakujący przeniósł mnie do kwadratu i położył ostrożnie na ziemi, kładąc moją nogę na krześle. Znowu objął swoją wielką ręką moją nogę i ściągnął z niej Asicsa, co przysporzyło mi masę bólu. Nie wytrzymałam i znowu krzyknęłam, jednak tym razem cztery razy ciszej.

- Przepraszam, ale to było najdelikatniej, jak się dało. – powiedział.

- Nie ma sprawy. – wychrypiałam. Bociek wziął do ręki spray i schłodził mi kostkę. Wtedy pojawił się Wojtyński i zajął się opatrunkiem.

- Dobra robota Grzegorz… - powiedział maser i bardzo niedelikatnie złapał moją kostkę, na co gwałtownie się skrzywiłam i obróciłam głowę, zasłaniając twarz dłońmi, wydając z siebie dźwięk zbliżony do rozpaczliwego, stłumionego jęku.

- Delikatnie matole! – siatkarz ryknął na fizjoterapeutę, co wywołało u mnie szok. Wojtyński chyba się wkurzył. Spojrzał na wzburzonego Grześka.

- Będziesz mi mówił jak mam pracować?! – wydarł się.

- Jak nie masz pojęcia, to tak!

- Jak chcesz, to zawieź ją do szpitala. Nie biorę odpowiedzialności za wszelkie urazy. – powiedział i wyszedł z hali. Bociek, jakby nigdy nic, usiadł obok mnie i znowu podniósł moją stopę. Zaczął delikatnie ściągać część skarpetki, żeby odsłonić potwornie spuchniętą kostkę.

- Ale się załatwiłaś… - mówił, wyciągając z apteczki maść na obrzęki. – Chyba skończy się na szpitalu…

- O nie… - uniosłam się na łokciach i przyglądał się spokojnym ruchom Boćka.

- Ale nie martw się. Jeszcze będziesz grać w reprezentacji. – powiedział, szczerze się uśmiechając. Zrobiło mi się ciepło na sercu.
Godzinę później…
Czekaliśmy z Grześkiem w Sali szpitalnej na wyniki badań. Ja leżałam na łóżku, a Bociek siedział na krześle. Trwała niezręczna cisza, którą przerwał atakujący.

- Podobno sprzedałaś ostatnio mieszkanie. Masz gdzie mieszkać? – spytał.

- A skąd wiesz? – zdziwiłam się.

- Nie ważne. Znalazłaś już jakiś dom? – drążył temat. Poczułam się głupio.

- No tak właściwie, to jeszcze nie… - mruknęłam. – Ale to kwestia kilku dni. Musiałam działać szybko, mieszkanie może poczekać, a życie nie… - spuściłam głowę.

- Wiem. Też bym tak zrobił na twoim miejscu. – uśmiechnął się. – Chociaż nie jestem pewien, czy wystarczyłoby mi odwagi.

- Żaden wyczyn… - westchnęłam. – Jak ci na kimś zależy, to jesteś zdolny zrobić dla tej osoby wszystko.

- A dla ciebie co mogę zrobić? – spytał ni stąd, ni zowąd, biorąc mnie za rękę

- Ale o co… - zmieszałam się.

- Wiesz, że zależy mi na tobie bardziej, niż na złocie olimpijskim?

- Grzesiek, ale rozmawialiśmy o tym…

- Ale ja nie pozwolę ci odejść… - powiedział. – zamieszkaj ze mną. – Przez te parę dni, aż znajdziesz mieszkanie. – prosił.

- Nie mogę! Przecież nie będę ci się napataczać! Prawie się nie znamy… - mówiłam.

- Czemu nie zachowujemy się tak, jak miesiąc temu… na plaży, czy na boisku? – spytał, a mnie
zatkało.

- Zachowujemy się tak jak przystało na porządnych ludzi… - naszą rozmowę przerwał lekarz, który wszedł do Sali z kwaśną miną. Wiadomości, które przyniósł były dla mnie potężnym ciosem.

Przepraszam, że nie dodawałam tak długo, ale mam nowy komputer i zanim wszystko tu ogarnęłam, to trochu zeszło, a jeszcze mój "kochany" młodszy brat mi schował pendriva i zanim go uprosiłam, żeby mi oddał, to minęły wieki :) Pozdrawiam!

Rozdział 3

                Sprytnie wspięłam się po murze i weszłam do mojego pokoju, w którym paliło się światło, a przed moim łóżkiem stały przełożone. Wiedziałam co mnie czeka.

- Gdzieś ty była!? – krzyczała Samara, nazwana tak przez nas dziesięć lat temu. – Spotykasz się z kimś?!

- Nie! – broniłam się.

- Tak? A to co jest! – kobieta wyciągnęła mój telefon i pokazała historię kontaktów. „Kruszynka”. Napisałam to w porywie nagłej radości, która mnie ogarnęła, kiedy Grzesiek zadzwonił. – Wątpię, żeby to był pseudonim  wykładowcy! – darła się.

-Ale z nim mnie nic nie łączy! Przysięgam… - nie dokończyłam bo dostałam w twarz. Przypomniały mi się czasy dzieciństwa, kiedy opiekunki traktowały nas jak psy, za byle jakie przewinięcia.

- Koniec! Masz nigdy więcej się do niego nie odzywać. Ostatni raz tak nas zawiodłaś. Następnym razem skończysz na bruku, słyszysz?! I wiesz z czego się będziesz utrzymywać!? Będziesz żebrać! Skończysz jak pierwsza lepsza… - nie skończyła swojego wywodu, bo tym razem to ja jej przerwałam.

- Wcale nie! Mam dość was, tego przeklętego miejsca i waszej nienawiści. Jeszcze tej nocy stąd zniknę! Zobaczycie! – krzyczałam, a z oczu ciekły mi łzy. Samara, razem ze swoją pomocnica wyszły z pomieszczenia, a ja wyciągnęłam walizkę i zaczęłam pakować wszystko, co miałam pod ręką. Godzinę później byłam gotowa. Zbiegłam po schodach, ciągnąc za sobą bagaż. Wyszłam na zewnątrz i popatrzyłam na stary, brudny budynek w którym się wychowałam. Byłam święcie przekonana, że widzę go po raz ostatni…

Była północ, a ja sama jak palec, pałętałam się po ulicach Gdańska. Tym sposobem dotarłam na dworzec. Pierwszy pociąg odjeżdża za jakieś dwadzieścia minut. Kupiłam bilet i wsiadłam do przedziału. Nie obchodziło mnie, gdzie jadę. Okazało się, że miejscem docelowym był Kędzierzyn – Koźle. W sumie, dało się tam jakoś przetrwać. Po dziesięciu godzinach jazdy byłam na miejscu. Znalazłam się w mieście, które znałam tylko z meczów i lekcji geografii. „No cóż, trzeba zacząć od nowa” pomyślałam i ruszyłam w pierwszej kolejności do biura pracy. Powiedziano mi, że najpierw muszę ukończyć odpowiednie kursy. W Gdańsku studiowałam ekonomię, a z tego co wiedziałam, to w Kędzierzynie można było te studia kontynuować, więc udałam się na kolejną wycieczkę, tym razem na uczelnię. Miałam przy sobie wszystkie dokumenty, więc z przeniesieniem mnie nie było najmniejszego problemu. Co prawda to nie to samo co Wrocław, albo Kraków, ale uprawnienia zawsze będę mieć. Miałam na swoim koncie oszczędności, które rodzice zapisali mi przed śmiercią.

W międzyczasie wynajęłam małe mieszkanie na obrzeżach miasta, które było całkiem tanie. Przynajmniej miałam gdzie mieszkać. Moje życie zaczynało układać się w logiczną całość już po dwóch tygodniach pobytu w nowym mieście. Zaczęłam chodzić na wykłady, a jak dotąd utrzymywałam się z oszczędności, stypendiów i… pensji klubowych, bo zaczęłam grać w lidze uniwersyteckiej, która całkiem mi się opłaciła. Niestety Polacy przegrali Mistrzostwa Europy. Starałam się tego nie robić, ale bardzo pilnie obserwowałam Grześka i cieszyłam się jak dziecko po każdym skończonym przez niego ataku. Chciało mi się płakać, kiedy widziałam jego zrozpaczoną minę, a w oczach błyszczące łzy.

Za niedługo rozpoczęła się liga zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Treningi miałam raz dziennie, więc miałam sporo czasu wolnego. Bez problemu łączyłam siatkówkę i studia, dzięki czemu dostałam się do pierwszego składu. Dostałam karnety na mecze plus ligowe ZAKSY Kędzierzyn – Koźle. Bardzo się cieszyłam z tego powodu, ale do czasu…

Październik 2013, Hala AZOTY

- Dziewczyny, na pewno znacie trenera Świderskiego! – powiedział Małachowski, wskazując na naszego byłego reprezentanta. Chórem odparłyśmy, że jak najbardziej. – W najbliższym czasie będziecie pod jego okiem. Z pewnością przekaże wam istotne wskazówki. A teraz do piłek, zagramy sobie mecz. Jest was dwanaście, więc gramy szóstkami meczowymi!

                Zaraz zostałyśmy rozstawione na boisku. Czułam się świetnie, wiedząc, że prowadzę grę drużyny na oczach słynnego „Świdra”. Od pierwszego gwizdka szłyśmy łeb w łeb. Broniłam wiele piłek, jak zaawansowana Libero. Nasze dziewczyny postawiły solidny blok, a piłka poleciała daleko pod bandy reklamowe. Rzuciłam się za nią. Podbiłam żółto-niebieską Miksę z wielkim heroizmem i uderzyłam w coś potężnego i twardego, jednak to coś złapało mnie i uchroniło przed upadkiem, a na dodatek znało moje imię. Nie ma się co dziwić, bo tym czymś był…

- Chłopaki, widzicie, że tu jest walka na śmierć i życie, a włazicie, nawet nie patrzycie gdzie! – krzyknął Małachowski. Nie docierało do nas nic. Bociek patrzył się na mnie jak na ósmy cud świata, a ja wyrwałam się i szybko pobiegłam rozegrać kolejną piłkę. Wystawiłam na środek, a Monia wbiła gwoździa tuż przed nogami przyjmującej. Przez kilka kolejnych akcji nie mogłam się skupić na grze czując na sobie przenikliwy wzrok Grześka. Na szczęście trening w końcu się skończył i mogłyśmy się rozejść do szatni. Podeszłam do krzeseł i wzięłam swoją wodę, po czym zaczęłam odwiązywać tejpy z pokiereszowanych palców. Wtedy podszedł do mnie trener, a ja uświadomiłam sobie, że jestem ZBYT dobrą rozgrywającą.

- Zośka – zdenerwował mnie. – Grasz z chłopakami na rozegraniu. – powiedział chłodno, a mi zrobiło się słabo widząc Boćka rozgrzewającego się na boisku. Znowu mam mu wystawiać? To jest jakieś przeznaczenie, czy co? Skrzywiłam się, ale w końcu przytaknęłam i podeszłam do Świderskiego dowiedzieć się szczegółów. Mieliśmy sami wybrać składy. Zanim się zorientowałam Bocian ciągnął mnie za rękę i zostawił pod siatką, puszczając oko. Mimowolnie się uśmiechnęłam, ale zaraz się odwróciłam. Poszłam do swojej strefy i czekałam na akcje przeciwników. Zaczęło się od asa serwisowego Ruciaka, ale spokojnie graliśmy kolejne akcje, bez zbędnego heroizmu w przyjęciu. Gato posyłał mi precyzyjne piłki około pół metra od siatki, w sam raz na krótką. Jednak ani razu nie wystawiłam na prawy atak. Nie dlatego, że nie chciałam, po prostu nie umiałam. Rzadko to robiłam, bo każda osoba grająca na tej pozycji kojarzyła mi się z nim… Mój defekt zauważył Możdżon.

- Wystaw coś na prawy, bo zaczynają czytać naszą grę… - powiedział mi na ucho, a ja przytaknęłam. Co miałam zrobić? Lewis dograł, a ja wystawiłam na drugą linię do Boćka. Grześ chyba ucieszył się, że go doceniłam, bo przedzwonił centralnie w środek robiąc wielki huk na hali.

- Dobra wystawa. – szepnął mi tuż nad uchem i położył rękę na ramieniu. Poczułam ciepło jego oddechu na swojej szyi, a moje nogi zaczęły chwiać się jak galareta. Jak tak dalej pójdzie, to będę grać tylko prawym atakiem. – pomyślałam.

Mecz wygraliśmy 3:1. Zeszłam z boiska i poszłam do szatni, gdyż zostałam zwolniona przez trenera. Kiedy byłam w korytarzu usłyszałam głośne sapanie i ktoś złapał mnie za rękę. Odruchowo się odwróciłam i znowu zderzyłam się z jego klatką piersiową, bo kontrast naszych wzrostów był bardzo wyraźny.

- A teraz musimy pogadać! – powiedział i wciągnął mnie do szatni, przyciskając do ściany i mocno całując. Wyrwałam się z jego objęć i popatrzyłam jak na mordercę.

- Co ty wyprawiasz?! – krzyknęłam z przerażeniem w oczach. Znowu poczułam się tak samo okropnie, jak cztery lata temu. Zsunęłam się po ścianie i ukryłam twarz w dłoniach. Bociek za chwilę klęczał obok mnie.

- Co się stało? Dlaczego uciekłaś? Nie widzisz, że dobrze nam razem?

- Nie za dużo tych pytań, a tak w ogóle to możesz się odsunąć? – powiedziałam i przeszłam na drugą stronę pomieszczenia.

- Czemu się tak zachowujesz, jakbyś się mnie bała?! – zdziwił się.

 Westchnęłam. Zadawałam sobie pytanie, czy powiedzieć mu prawdę, jednak na tamtą chwilę zrezygnowałam.

- Mam swoje powody i proszę, nie wnikaj w to! – wytarłam wilgotne oczy w koszulkę i zaczęłam pakować nakolanniki do torby.

- Proszę cię Nala, powiedz mi. – objął mnie od tyłu, a ja zadrżałam. Na tą reakcję od razu mnie puścił. I pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Myślisz, że uwielbiam jak mnie ktoś przytula, jak ostatni raz wyrywałam się i błagałam o litość?! – wykrzyczałam mu to w twarz, bo nie mogłam się pohamować.

- Kto?! Kiedy? – zachowywał się, jakby za chwile miał dokonać morderstwa.

- Dawno… - mruknęłam siadając na ławce, po chwili dołączył do mnie Bociek. – Cztery lata temu.

- Zaraz, miałaś 16 lat?! – zdziwił się. – Czekaj, czekaj! Gość siedziałby za kratami długie lata! Czemu nikomu nie powiedziałaś, rodzice by ci nie pomogli?!

- Ja nie mam rodziców, ani rodziny. Wszyscy zginęli w ataku na WTC! Straciłabym dach nad głową. W domu dziecka, od razu traktowano by mnie jak „dziewczynę lekkich obyczajów”. Między innymi dlatego znalazłam się w Kędzierzynie. Uciekłam, bo przełożona dowiedziała się, że się z tobą spotkałam. Mieszkałam tam, bo pracowałam, a nie miałam własnego mieszkania. Oto cała prawda, a teraz myśl sobie o mnie co chcesz. – powiedziałam patrząc w swoje niebieskie Asicsy i kręcąc głową, nie mogąc uwierzyć, że moje życie jest takie straszne.

- Nala, ja nie wiem co mam powiedzieć. Czemu ja nie mam takiego ciężkiego życia! Podziel się ze mną! Czemu mi nic nie powiedziałaś? – pytał dalej. – Poradzilibyśmy sobie. Wymyśliłbym coś!

- No właśnie… Miałeś Mistrzostwa Europy, a poza tym jesteś wschodzącą gwiazdą! Skupiłbyś się na mnie i nie grałbyś tak, jak powinieneś. Jestem najzwyklejszą, prostą dziewczyną, nawet niespecjalnie wykształconą. Nie pasujemy do siebie! Sławny sportowiec i sierota? Popatrz na to z tej perspektywy.

- To nie ma nic do rzeczy! Oddałbym miliony modelek, medalistek olimpijskich za ciebie! – popatrzył mi w oczy i złożył na moich ustach delikatny pocałunek. Z jednej strony, moje serce skakało z radości, ale czułam niepokój, który wygrał z przyjemnym uczuciem. Oderwałam się od Grześka i popatrzyłam w świat za oknem. Wzięłam głęboki oddech i zebrałam się na odwagę.

- Nala… - zwrócił moją uwagę, dotykając opuszkami palców mojego policzka.

- Nie… To był nasz ostatni pocałunek. Potraktuj go jako pożegnanie, zrozum, że nie mamy szans… - pokręciłam głową i wyszłam z szatni, ciągnąc za sobą torbę i zostawiając osłupiałego Boćka.

Możecie mi nie wierzyć, ale tyle razy zmieniałam zakończenie tego rozdziału, że nie potrafię policzyć. W końcu się udało :) Z góry przepraszam, jeśli w najbliższym czasie nie będę dodawać nowych rozdziałów, ale chyba pada mi twardy dysk... -.- Jak patrzycie na decyzje PZPS'u i zwolnienie A.A? Z jednej strony można się tego było spodziewać, ale w sumie to teraz nie patrzą w związku na to, ile zrobił dla naszej reprezentacji. Komentujcie i do następnego! Pozdrawiam :)

Rozdział 2

                Mecz był zacięty, jednak zakończył się naszą porażką 2:3. Mówi się trudno. Jedna rzecz nie dawała mi spokoju. Za każdym razem, kiedy chłopaki mnie obejmowali, czułam ten okropny dreszcz, który prześladował mnie od wydarzenia sprzed przeszło czterech lat. Widziałam ich zdziwiony wzrok, kiedy odsuwałam się na większą odległość.

- Dzięki chłopaki i dziewczyny – dodał AA. – Na dzisiaj tyle! Wracamy do hotelu. – zarządził.

Siatkarze, żegnając się ze mną, poszli do szatni, a ja do łazienki. Przecież nie będę się przebierać przy zgrai facetów. Ubrałam swoje jasne jeansy, beżowy sweter i jasne baleriny. Na ramię założyłam torbę treningową z adidasa i ruszyłam w kierunku zielonej tablicy „Exit”. Wychodząc natknęłam się na Grześka.

- Na kogo czekasz? Chłopaki już chyba poszli do hotelu. - powiedziałam.

- Czekam na ciebie. – uśmiechnął się, a ja poczułam dziwny ucisk w żołądku i to bynajmniej nie była niestrawność. – Odprowadzę cię do domu, jeśli ci to nie przeszkadza. Jest już wieczór, może wpadniemy do jakiejś kawiarni…

- Ale ja naprawdę się spieszę, a poza tym, muszę jeszcze coś załatwić. – jak ja mu wytłumaczę, że nie mieszkam w zwykłym mieszkaniu, tylko w sierocińcu z dziećmi, którymi na co dzień się zajmuję.

- Co musisz załatwić? – drążył temat, nie chcąc dać mi spokoju.

- Czeka na mnie dziecko w przedszkolu, muszę się pospieszyć. – tłumaczyłam się.

- Masz dziecko?! – przeraził się.

- Nie! – krzyknęłam. – To nie moje. – powiedziałam nieco spokojniej. – pracuję w domu dziecka. – wyjawiłam mu część prawdy. Grzesiek odetchnął z ulgą, a na jego twarzy ponownie zagościł uśmiech.

- Lubisz dzieci? – spytał wesoło.

- Nawet bardzo…

- Ja też. Skoro nie mogę iść z tobą, to może dasz mi swój numer? – poruszył brwiami, a mi trudno było odmówić, jednak ostatecznie podałam mu ciąg cyfr, chociaż miałam drobne wątpliwości czy dobrze robię.

- Do zobaczenia. – skromnie się uśmiechnęłam i pobiegłam w kierunku przedszkola, gdzie czekał na mnie Piotruś. Nie powiem, żeby był zadowolony.

- Czemu nie przychodziłaś?! – spytał rozżalony pięciolatek.

- Miałam mecz. Popatrz! – wyciągnęłam z kieszeni cieplutki złoty medal i zawiesiłam małemu na szyi, czym rozwiałam jego niewygodne pytania. Lepiej, żeby nikt się nie dowiedział, że dałam numer Grześkowi. Przełożone nie tolerują, kiedy ktoś z nas zaczyna się z kimś spotykać, albo utrzymywać bliższe kontakty. Z pewnością miałabym wtedy problemy, a jak na razie nie mam się z czego utrzymać, więc jestem zdana na mój dotychczasowy dom i opiekę nad dziećmi, za co dostaję około pięćdziesięciu złotych na tydzień. To bardzo niewiele. Przyprowadziłam chłopca prosto na kolację, z której sama zrezygnowałam. Poszłam do swojego pokoju i rozpakowałam torbę, po czym zawiesiłam medal na półce z trofeami, których trochę mi się nazbierało przez te kilka lat. Wzięłam gorący prysznic i zmyłam z siebie trudy dzisiejszego dnia. Wysuszyłam moje rude, sięgające bioder włosy i położyłam się na łóżku. Wzięłam do ręki „Joyland” i zaczęłam powoli zagłębiać się w lekturę, do godziny 22.27, kiedy usłyszałam dźwięk telefonu. Numer zastrzeżony. Stwierdziłam, że nawet morderca nic mi nie zrobi przez telefon, więc odebrałam.

- Cześć Rudzielcu, tu Bocian! – przywitał mnie znajomy głos, na co szczerze się rozpromieniłam.

- Hej Boćku. – miałam wrażenie, że się uśmiecha.

- Co porabiasz? Nie obudziłem cię? – spytał wesołym tonem.

- A skąd. Czytam sobie.

- O! A co, jeśli można wiedzieć.

- „Joyland”. – odpowiedziałam.

- Lubisz Stephena Kinga? – prowadził wywiad.

- Bardzo.

- Więc mamy podobny gust. Możesz na chwilę wyskoczyć na plażę koło klifu? – spytał z nadzieją w głosie.

- Teraz? – zaczęłam kombinować jakby tu niepostrzeżenie wymknąć się z budynku.

- W tej chwili. Właśnie siedzę sobie na piasku i myślę o twoim precyzyjnym rozegraniu. – roześmiał się, a mi 

zrobiło się ciepło na sercu. – Przyjdziesz?

- Postaram się, poczekaj chwilę. Będę za kilka minut. – wyłączyłam się. Była już ciemna noc, jak to bywało we wrześniu. Rozczesałam włosy, ubrałam bluzę, wysokie trampki i wyskoczyłam przez okno. Z parapetu do ziemi było blisko pięć metrów, więc bezpiecznie zeszłam na grunt spuszczając się na rękach. Pozostawało pytania „jak ja potem wyjdę z powrotem na górę. Może Grzesiu mnie podsadzi”. Roześmiałam się na samą myśl o tej sytuacji. Szłam brzegiem plaży, a moim oczom ukazała się wysoka postać w biało-czarnym polarze. Gdy trochę się zbliżyłam, zauważył mnie.

- Gdzie mieszkasz? W pobliżu nie ma żadnych osiedli, a ty przyszłaś w tempie ekspresowym!

- Po prostu szybko chodzę. – powiedziałam, siadając na piasku, po czym zesmutniałam i utkwiłam wzrok w ziemi.

- Ty coś ukrywasz… - stwierdził po chwili, siadając obok mnie, a mi serce podeszło do gardła. Czułam, że robi się niebezpiecznie. Myślałam, „co on teraz zrobi”. Przełknęłam głośno ślinę i robiłam dobrą minę do złej gry.

- Czemu tak sądzisz? – oparłam się na łokciach i spojrzałam w gwieździste niebo, rozciągające się nad horyzontem. Noc była wyjątkowo ciepła.

- Bo zbladłaś, a poza tym nie chcesz mi nic o sobie powiedzieć. – kontynuował.

- Wcale nie zbladłam, jest mi gorąco! – palnęłam głupotę, a Grzesiek zaczął się śmiać. – To co chcesz niby takiego wiedzieć?

- Na przykład… - roześmiał się ponownie. – Nie wiem jak się nazywasz. Po tym, że mówię do ciebie Nala, mogę się domyślić, że nazywasz się Natalia.

- Wcale nie. – uśmiechnęłam się. – Mam na imię Zofia. Zofia Borowiecka, ale proszę, nie mów mi po imieniu.

- Jak sobie życzysz. Ale dlaczego? – zdziwił się.

- Bo nie lubię swojego imienia. – po wiedziałam po prostu, patrząc w inną stronę, udając, że nie widzę przenikliwego wzroku mojego towarzysza.

-Moje też mnie wkurza. Jakoś tak nieporadnie… Grześ? – było mu całkiem wesoło. – No to idźmy dalej. Ile masz lat, skąd jesteś?

- Mam dwadzieścia lat, urodziłam się w Nowym Jorku i mieszkałam tam przez prawie dziesięć lat.

- A dlaczego już nie mieszkasz? – zabrnęłam w ślepą uliczkę. Zacisnęłam zęby, żeby się nie rozpłakać. Grzesiek chyba zauważył moją trudność w powstrzymaniu łez, ale nie dał tego po sobie poznać.

- W wyniku pewnej sytuacji… - powiedziałam twardym głosem. – Nie mogłam zostać w USA.

- Jakiej? – zaczynał mnie denerwować.

- Nie ważne jakiej, ważne, że jestem tu teraz, żyję i mam się dobrze. Skończyłeś przesłuchanie?! – warknęłam, a mina Grześka wyrażała tylko i wyłącznie szok. Położyłam się na chłodnym piasku i zamknęłam oczy, a ułamek sekundy później poczułam ciepłe wargi Boćka na swoich ustach…

Było mi całkiem przyjemnie. Czułam, jak zatapia swoje ręce w moich gęstych włosach, jednak w mojej głowie zapaliło się światełko ostrzegawcze i zerwałam się na równe nogi jak oszalała. Grzesiek popatrzył się na mnie ze zdziwieniem w oczach.

- Przepraszam… - powiedział i złapał mnie za rękę, a wspomnienia wróciły do mnie w ekspresowym tempie. Wyrwałam się z uścisku.

- To moja wina, zagalopowaliśmy się. Powodzenia na Mistrzostwach. Zawsze będę ci kibicować. – mówiłam zmieszana, bo po chwili szybkim krokiem wracałam do domu, zostawiając osłupiałego Boćka, który zaczął za mną biec, wołając moje imię, prawdziwe imię, jednak ja też przyspieszyłam i na szczęście, a może i nie… wygrałam tą zabawę w berka.

Cześć! Dodaję kolejny rozdział w wasze ręce. Jutro mam konkurs, od którego zależy po części, do jakiego liceum się dostanę, ale mam nadzieję, że sobie poradzę, więc trzymajcie za mnie kciuki! Dzisiaj mecz Sovia vs Zaksa, jak obstawiacie? Pozdrawiam i zachęcam do komentowania!

Rozdział 1

                Stałam w drugiej linii i cierpliwie czekałam na przyjęcie zagrywki. Weronika precyzyjnie dograła mi na trzeci metr. Piłka meczowa na wagę mistrzostwa Polski I Ligii kobiet była w moich rękach. Wbiegłam i wychylając się do tyłu, wstrzymałam piłkę, żeby zawodniczki skoczyły do prawego ataku, a ja tym czasem wystawiłam na drugą linię. Widzę kątem oka, jak przyjmująca wybija się przed linią trzeciego metra i atakuje, mierząc pojedynczy blok środkowej Krakowianek. Wygrałyśmy! Zdobyłyśmy upragnione Mistrzostwo Polski, na które tak długo pracowałyśmy. Dziewczyny wybiegły z kwadratu na środek boiska i cieszyły się razem z naszą szóstką.

                Po dekoracji i wspólnych zdjęciach wróciłyśmy do szatni, gdzie czekał na nas rozpromieniony trener.

- Moje dziewczynki, jesteście niepokonane! – krzyknął.

- Bez trenera by się to nie udało! – rzuciła nasza atakująca.

- Jesteście niezawodne. Teraz dwa miesiące zasłużonego wypoczynku, a potem znowu liga! Liczę na jakieś pocztówki z wakacji! – rozbawił nas. – A do ciebie Nalka mam sprawę. – powiedział.

- Tak trenerze? – spytałam, wychodząc z nim na zewnątrz.

- Może widziałaś, przed chwilą, że kadra narodowa zaczyna trening. – zerknął na drzwi prowadzące na halę.

- Tak. Od razu mówię, że nie pójdę po autografy! – uśmiechnęłam się, jednak poważna mina trenera zbiła mnie z tropu.

- Nie to miałem do końca na myśli. Nie ma dzisiaj Łukasza Żygadły, a Andrea potrzebuje rozgrywającego na pozycję i…

- O nie, trenerze! Ja nie dorastam im nawet do pięt! Nie zgadzam się! – krzyknęła.

- Obiecałem Anastasiemu, więc chyba nie masz wyjścia. – roześmiał się, a mi wcale nie było do śmiechu. 

Grać z reprezentacją Polski? Prędzej wierzyłam, że Ziemię zaatakują kosmici. Ciągle miałam nadzieję, że nagle do Ergo Areny wpakuje się Ufo. – Powodzenia! – poklepał mnie po ramieniu i popchnął w kierunku drzwi. Poczułam, jak śniadanie podchodzi mi do gardła, a serce skacze jak oszalałe. Wzięłam dwa głębokie wdechy i weszłam na halę, patrząc w stronę Anastasiego. Od razu wypatrzył niewielką w stosunku do siatkarzy osóbkę, mierzącą około metr osiemdziesiąt. Wyciągnęłam zza nakolannika rolkę tejpów i urwałam dwa kawałki, obwijając starannie prawego kciuka i wskazujący palec. Podeszłam bliżej AA i skromnie się uśmiechnęłam.

- Dzień dobry trenerze. – powiedziałam po włosku (przepraszam, ale nie będę się bawić w tłumacza), bo ten język był mi bardzo dobrze znany. Andrea bardzo pozytywnie zareagował, słysząc z moich ust swój rodowity język.

- Mówisz po włosku! To świetnie! Chłopaki, chodźcie tu! Koleżanka mówi lepiej od was! – roześmiał się i zawołał siatkarzy, który do tej pory nie zwracali na mnie uwagi, oprócz jednego, któremu nie raz przez nieuwagę wypadła piłka. Wtedy poczułam potęgę męskiej siły. Przy siatkarzach wyglądałam jak kruszynka, jednak starałam się stać z wysoko uniesioną głową. „Mutanty” podeszły bliżej i zaczęły mi się bacznie przyglądać.

- Dziewczyna mi będzie wystawiać!? – zdziwił się wiecznie niezadowolony Bartman.

- A co ci to przeszkadza? – powiedział trener, a ja miałam ochotę rozszarpać kolesia gołymi rękami. – To jest…  - zaciął się trener. – Przypomnisz? – uśmiechnął się AA, a ja miałam dylemat.

 – Imię, czy pseudonim? – zażartowałam, na co wszyscy zaczęli się śmiać.

- Co łatwiejsze? – spytał ze skruchą Anastasi.

- Mówcie mi Nala. – uśmiechnęłam się.

- Lwica z Króla Lwa! – ucieszył się Bociek, czym wywołał uśmiech na mojej twarzy.

- Grzesiu jako najmłodszy zna wszystkie Disney’owskie bajki! – rzucił Igła.

Naprawdę dziwnie się czułam, stojąc ze świadomością, że jestem potrzebna samemu Andrei Anastasiemu! Ponieważ byłam już rozgrzana, nie musiałam wykonywać wszystkich ćwiczeń. Założyłam swoje czarne rękawki  i wyszłam na boisko, bo chłopaki zaczynali atakować. Trener kazał mi na początku kilka razy wystawić na lewy atak, tak na rozgrzewkę, a dopiero później urozmaicać rozegrania. Oczywiście nie obyło się bez komentarzy, że pomyliłam skarpety z rękawiczkami tak jak Rucy, ale ujęłam to jako przyjemny wstęp do gry. Na nieszczęście jako pierwszy trafił mi się Kurek. Jak ja mu wystawię!? – zastanawiałam się. Wzięłam się w garść i wprost się go zapytałam.

- Wolisz wąsko do antenki, czy raczej wysoko na siatkę? Z tego co wiem, to atakujesz znad siatki. – spytałam, czując jak miękną mi kolana. Prawda była taka, że bałam się, że weźmie mnie za jakiegoś żółtodzioba, a na swoim koncie miałam już trzy złote medale.

- Jak ci wygodniej, ale widzę, że mam do czynienia z profesjonalistką. Może być do antenki. – powiedział zupełnie poważnie, co bardzo mnie ucieszyło. Wzięłam się do roboty.

                 

             Nie przejmowałam się, że zmaściłam kilka piłek, puszczałam je w niepamięć i wystawiałam dalej. Okazało się, że Grześkowi trzeba wystawiać naprawdę wysoko, w związku z czym musiałam strasznie wysoko skakać i dynamicznie się obracać, zważając na to, że górną taśmę miałam dobre kilkanaście centymetrów wyżej niż zwykle.

- Masz świetny zasięg! – pochwalił mnie młody (starszy ode mnie) atakujący. – Wymarzona środkowa!

- Kiedyś byłam środkową, potem atakującą… Nawet grałam kiedyś na Libero, ale to tylko pół sezonu.

- Siatkarz renesansu. – roześmiał się, co odwzajemniłam równie ciepłym uśmiechem.

                Potem przyszło mi wystawiać Bartmanowi. Ile ja się namęczyłam.

- Wysoko, ale nie pod sufit! I nie do antenki, i tak pod rękę. – zanim atakował streścił mi prawdopodobnie dzieło Sienkiewicza „Jak poprawnie rozegrać piłkę, tom III”. Słyszałam jak chłopaki się podśmiechiwali, ale ja nic sobie z tego nie robiłam. Zibi dograł mi, robiąc przy tym juniorski błąd. I jak ja miałam z czegoś takiego rozegrać?

- I co to ma być! – wydarł się, ale ja dalej miałam kamienny wyraz twarzy.

- Najpierw dograj przyzwoicie, to pomyślę o precyzyjnej wystawie. – warknęłam, na co spotkałam się z wesołym uśmiechem Boćka.

- Znalazł się ekspert! – oburzył się atakujący. – Grześkowi jakoś umiesz wystawić, co?

- Bo umie dograć. Wystawić ci jak jemu? – uśmiechnęłam się złośliwie.

- Proszę bardzo…

               Ponownie dograł, tym razem trochę bardziej precyzyjnie, a ja posłałam mu wysoką piłkę, opadającą do antenki, z jakich zazwyczaj atakuje Grzesiek. Skończyło się na… kiwce za blok.

- I co ty robisz?!

- Wystawiam tak, jak Grześkowi! Możliwe, że posłałam ci zbyt wymagającą piłkę. – uśmiechnęłam się chytro, widząc jak chłopaki pokładają się ze śmiechu. Bartman dał za wygraną i poszedł na atak do Fabiana, a na prawe skrzydło wszedł drugi atakujący. Dograł, wystawiłam, atak centralnie po prostej w ósmy metr. Można? Można!

- Brawo! – krzyknął trener. – Teraz szóstki i gramy. Może zrobimy tak… - charakterystycznie podrapał się po swojej siwej czuprynie. – Dzik, Nala, Bociek, Winiar, Zatorski i powiedzmy Piotrek. Będziemy mieć tylko po jednym środkowym. Drugi team to Zibi, Bartek, Fabian, Marcin, Igła i Ruciak. Gramy!

               Poczułam gulę w gardle i nagle zapomniałam jak się gra w siatkówkę. Wzięłam piłkę do ręki i zaczęłam ją obracać w dłoniach. Moje przerażenie chyba wyczuł Grzesiek i wyciągnął żółto-niebieską Mikasę z moich rąk.

- Popatrz, to jest taka ładna piłeczka, którą któryś z Miśków ci ładnie dogra, a ty mi ładnie wystawisz, a ja ładnie zaatakuję i ustrzelę twojego ukochanego kolegę, pasi? – uśmiechnął się rozbrajająco, co przywróciło mi siłę.

- Dokładnie tak… - odparłam, idąc w kierunku pola serwisowego.

Cześć! Resovia : BBPS 3:0! Jaka jestem szczęśliwa... :) Zapowiada się ciekawy sezon! Zastanawiam się, jak w tym roku zaprezentuje się ZAKSA, Sovia i Skra. Pozdrawiam i komentujcie! :)